Deze blog gaat over de zogezegde “vuile” beroepen. Maar zijn die eigenlijk wel zo vuil?
Er zijn zo van die uitspraken die je je hele leven bijblijven. ‘Als je niet beter je best doet op school, zal je later achter de vuilkar moeten lopen’ is er zo eentje. Waarbij die vuilkar dan symbool staat voor een zogezegd “vuil” beroep. Ik dacht daar aan toen een firma de septische put van onze woning kwam leeg maken.
Om twee uur in de namiddag hoorde ik een zwaar gebrom in onze anders zo rustige straat. Een minuut later ging de deurbel en toen ik de voordeur opengooide, stond er een nette jongeman voor mijn neus. Mijn oog viel op zijn oranje overall. Behalve zijn innemende glimlach viel me nog iets anders op, maar ik wist niet direct wat. Toen ik hem naar buiten volgde, drong het tot me door.
Zijn werkkleding was gewoonweg smetteloos, hij was om door een ringetje te halen. Terwijl de jongen met sprekend gemak een enorme buis van zijn vrachtwagen tilde, vroeg ik me af of zijn moeder hem ook had verteld over de vuilkar. Zou hij nu spijt hebben dat hij niet beter zijn best had gedaan? Hoe meer ik hem gadesloeg, hoe meer ik ervan overtuigd geraakte dat hij dit werk niet tegen zijn zin deed. Tot mijn verbazing begon hij zelfs te fluiten.
En dat vond ik geweldig. Want bij ons op kantoor heb ik dat nog nooit gehoord. Hoogstens een zucht van verlichting wanneer we een saaie vergadering buiten stappen, onderweg naar de koffiemachine. Omdat zijn gefluit me intrigeerde, sprak ik de jongen aan.
Johan, zo heette hij, deed dit werk inderdaad heel graag. Ik moest hem zelfs niet vragen waarom, want hij bleek een echte spraakwaterval te zijn. Luid pratend om het lawaai van de draaiende motor te overstemmen, vertelde hij me dat hij zeer tevreden was met zijn job. Altijd onderweg, van tevreden klant naar tevreden klant, zonder een baas die constant in zijn nek zat te ademen. Nooit in de file, genietend van de leuke muziek op de radio.
De trillende buis had ondertussen haar werk gedaan en de jongeman schoot weer in actie. Terwijl hij alles vakkundig wegborg op zijn vrachtwagen, liet ik even mijn blik gaan over zijn overall. Die was nog even smetteloos als daarnet. Een “vuil” beroep was dit dus duidelijk niet. Nadat ik een handtekening zette op het schermpje van zijn tablet, nam hij vriendelijk afscheid en sprong hij in zijn cabine.
Toen de vrachtwagen langzaam in beweging kwam, zag ik de tekst op de deur van de vrachtwagen. Er stond ‘Trends Gazelle. Niet slecht. Zou de oprichter van deze firma naar zijn moeder geluisterd hebben toen ze hem waarschuwde voor de vuilkar? Of juist niet? Stof tot nadenken!
Alain
04/04/19