In onderstaande blog beschrijf ik hoe een ritje met een elektrische auto er binnen enkele jaren zou kunnen uitzien als er niet snel ingegrepen wordt…

2 september 2025

“Heb je je bokshandschoenen bij?”, vraagt Laura terwijl ze de auto instapt. “Ja hoor, ze liggen in de koffer”, antwoordt haar man Nick. Met hun twee zonen veilig op de achterbank, duwt hij op een knop en de auto start in alle stilte. “De buren hebben deze nacht weer hun auto opgeladen via ons buitenstopcontact”, fluistert Nick “Ze geraken daar niet ver mee maar we moeten er toch met hen eens over praten.” Laura knikt en wendt zich tot hun kroost. “Welk geluid willen jullie op deze eerste schooldag?” Het antwoord komt in koor en met veel decibels: “Het Ferrari geluid natuurlijk!”

Laura glimlacht en haalt haar schouders op. Eigenlijk moeten ze het hen niet vragen, het antwoord is toch altijd hetzelfde. Nick activeert het diepe gebrom en dat doet hij ook omdat oude Jules, die in hun straat woont, echt niet meer goed hoort. Al twee keer stak hij zomaar de straat over toen zij er geluidloos aan kwamen zoeven.

Na enkele minuten rijden ze de snelweg op, zetten het geluid af en draaien hun zetels naar de kinderen. Automatisch vervoegen ze de constante stroom van zelfrijdende elektrische wagens. Op de pechstrook is weer geen meter vrij door een hele rij stilstaande auto’s en bestelwagens. “Papa, waarom staan al die auto’s stil en waarom zwaaien al die mensen naar ons?”, vraagt de jongste. “Wel, die bestuurders hebben hun auto niet genoeg opgeladen ofwel hebben ze hun verbruik onderschat”, antwoordt Nick en hij heeft oprecht medelijden met die sukkels.

Na een tijdje voelen ze dat hun snelheid afneemt en Nick draait zich terug om. Net wat hij dacht, een wegversmalling door werken. Ook hier zijn ze alle geluidsmuren aan het afbreken, wegens compleet nutteloos geworden. Een discrete biep waarschuwt hem dat hij het stuur moet overnemen want ze naderen hun afrit. Nick zet het sportieve geluid weer op en zo rijden ze verder naar school.

“Kijk daar!”, roept Laura als ze daar aankomen “dat kan toch niet!” Aan de Kiss & Ride zone van de school staat namelijk een auto langs de kant en het is duidelijk te zien dat die nog een uitlaat heeft. Er kringelt zelfs rook uit die ouderwetse buis, dat wil zeggen dat de motor draait. De politie werd blijkbaar al verwittigd want in de verte horen ze een sirene. “Niet te geloven dat die chauffeur de omgeving van de school komt verpesten”, moppert Laura.

Als Laura en de kinderen uitgestapt zijn, hoort Nick op de radio de nieuwslezer waarschuwen voor een mogelijk stroomtekort in de komende winter. Niets nieuws onder de zon. Wanneer ze even later bij Laura’s werk aankomen, neemt het koppel met een vluchtige zoen afscheid van elkaar.

Nick rijdt alleen verder en tracht zich op te laden voor wat komen gaat. Van op grote afstand merkt hij dat het weer van patat is. Van alle kanten schuiven auto’s aan, het is één grote chaos. Sommigen voelen zich niet te benard om over voortuinen te rijden om toch maar bij die eenzame en belegerde laadpaal te geraken.

Nick houdt het beschaafd en sluit netjes aan achteraan de rij. Zuchtend opent hij zijn koffer en neemt er zijn rode bokshandschoenen uit. Hij zal weer een aardig robbertje moeten vechten om zijn deel van de Ampères te bemachtigen.

Alain
April 2019